Nymphenburg

Główny, znajdujący się tutaj pałac pochodzi z 1664 roku i leży malowniczo nad brzegiem jeziora. Został on podarowany przez księcia Ferdynanda, swojej żonie Marii z okazji urodzenia syna, następcy tronu - Maksymiliana Emanuela, który wyrósł na ambitnego księcia, z aspiracjami do korony cesarskiej. Nazywany był "pogromcą Turków" a w roku 1688 zdobył Belgrad. W pałacu znajdują się liczne portrety drugiej żony Maksymiliana Emanulea – córki króla Jana III Sobieskiego, Teresy Kunegundy. Losy polityczne księcia były bardzo burzliwie. Po powrocie do Monachium z wieloletniego wygnania zajął się rozbudową pałacu Nymphenburg.

W jego prawym skrzydle mieściły się sale audiencyjne i pokoje prywatne pani. Kamienna sala balowa stanowiła centralną część pałacu. Lewe skrzydło z kolei przeznaczone było dla pana domu. Pierwsze piętro przeznaczone było dla dzieci. Za panowania Maksymiliana powstały też pałacyki w lesie: pagoda, pustelnia świętej Magdaleny - w kształcie ruiny, i pałacyk - łaźnia (Badehaus, z 1718 roku), która była pierwszą krytą pływalnią w Europie z podgrzewaną wodą. Obok łaźni mieści się zachwycający rokokowy salon w otoczeniu gabinetów stylu chińskim z meblami i tapetami w dziwnych kompozycjach kolorystycznych, na przykład różowo-turkusowych.

Obecne jezioro powstało jednak dopiero 30 lat później, kiedy to doprowadzono z pobliskiej rzeki wodę i utworzono sztuczne jezioro. Wówczas powstał też Amalienburg - pałacyk dla księżnej Amalii, o której mówiono, iż woli towarzystwo psów niż dam dworu. Na dachu jej pałacyku mieści się stanowisko strzeleckie, z którego podobno strzelała do zwierzyny. W jednej z pałacowych sal wiszą portrety jej i męża w strojach myśliwskich.

Główna, najbardziej okazała jest rokokowa, lekka, jasnoniebiesko-srebrna "Lustrzana" sala balowa, do której światło wpada przez wielkie okna. Jej sufit i ściany pokrywa srebrna, prawie trójwymiarowa sztukateria. Srebrne dekoracje oznaczały jednak, że jest to pałacyk prywatny przeznaczony do spotkań z przyjaciółmi; bardziej oficjalne wizyty odbywały się w złotych salach głównego pałacu Nymphenburg. Pozostałe pomieszczenia utrzymane są w kolorach bladoniebieskim, szarym i bladoróżowym.

Kuchnia pałacyku wyłożona jest bardzo drogimi w tych czasach holenderskimi kaflami, tworzącymi obraz wazonu z ogromnym bukietem kwiatów. Cała kuchnia zdaje się być dosyć niepraktyczna, dlatego podejrzewa się, że służyła ona jedynie w celu odgrzewania potraw, przywożonych z głównej kuchni pałacowej lub też do niesamowicie modnej w czasach rokoka "zabawy w gotowanie".

W tym samym okresie założono również park w stylu francuskim z symetrycznymi kanałami, licznymi basenami, fontannami i kaskadami tworzącymi wraz z trawnikami, przyciętymi drzewami i rzeźbami z bukszpanu geometryczne układy. Około 1800 roku park został powiększony o część krajobrazową w stylu angielskim. Jego twórcy byli bardziej zainteresowani malarstwem aniżeli architekturą. Piękno parku miało wynikać nie z geometrycznych kształtów trawników i alejek, lecz z "obrazów" tworzonych przez pagórki, rzeczki, jeziora i kępy drzew. Miały się one zmieniać się w różnych porach roku i wraz z upływem lat. Pragnięto, by park był żyjącym dziełem sztuki i działał na podświadomość odbiorców.

Turystów przyciąga tutaj jednak nie sam park, lecz także "Galeria Pięknych Kobiet" tworzona przez Króla Ludwika I od 1827 roku. Kazał on malować sobie najpiękniejsze kobiety swoich czasów. Tych portretów uzbierało się 36. Największe zainteresowanie wzbudza 28 letnia Lolą Montez, kochanka króla podająca się za hiszpańską tancerkę. To właśnie dla niej 60 letni król stracił głowę i to ona przyczyniła się do jego abdykacji. Historie pozostałych kobiet są równie ciekawe.

Przebywanie w Nymphenburg to czysta przyjemność. Park jest bardzo zadbany a co kilka kroków można odpocząć na ławce. Poza tym: wszystkie znajdujące się tutaj toalety są bezpłatne.